Çalışan Anne Olmak-Bölüm 1

Sonunda okul yıllarım bitti. Okumak istediğimi okuyup olmak istediğimi oldum. Ve sonra canımdan çok sevdiğim bir eşim ve zevk alarak çalıştığım işimi kattım hayatıma. Şimdi ise dünyalar tatlısı bir kızım var. Herkese nasip olmayacak birçok sansa sahibim biliyorum. Bunun icin her gün şükrediyorum.

Ben kim miyim? Bir şirketin mühendisi, bir evin hanımı, bir adamın eşi ve bir yavrunun annesiyim. Bakın tarif ederken kendimi atlamışım. İşte bu aralar böyleyim. İşine, evine, eşine ve kızına haksızlık etmeden her gün yetmeye çalışanım. Kendini de unutma diyen sevdiklerim, bu yoğunluktaki anneler maalesef bir süreliğine kapsama alanı dışında kalıyorlar..

Ben çalışan bir annenin kızı değildim. Her gün okuldan ve hatta sokakta oynadıktan sonra kapıyı yüzünde kocaman bir gülümsemeyle açan bir annem vardı. Ara sıra kapıyı anahtarla açmak zorunda kalırsam söylene söylene girerdim eve. Çünkü onun sıcaklığı çarpsın isterdim yüzüme. Karnımı yemekten önce onun sevgisi doyururdu önce.

Şimdi ise büyüdüm, ben annemin aksine yoğun bir şekilde çalışıyorum. Ama bilmiyorum ki çalışan bir annenin çocuğu neler hisseder? Ne kadar iyi de baksa zamanının çoğunu bakıcıyla geçirmek ne demektir? İşte beni asıl korkutan bu belirsizlik, kızımın nasıl hissedeceğini bilememek. Belki bilseydim ona göre bir şeyler daha yapabilirdim.

Mira altı aylık oldu ve yavaştan bir şeyleri fark etmeye başladı artık.  Sabahları bakıcı teyzemizin kucağına onu koklayıp verdikten sonra nereye gidiyorsun? Der gibi bakmaya başladı. Bu günün geleceğini biliyordum ama ne yapabileceğimi hala bilmiyorum. Zormuş. Zor olan fizikken yorgunluk değil, duygularla baş edebilmekmiş annelikte.

İşten eve gelince televizyonu açmadan sadece Mirayla oyun oynuyorum. Onun zamanını çalmamak için o uyuyunca yemeğimi ve halletmem gereken işleri yapıyorum. Doğru mu yapıyorum bilmiyorum ama en azından onu benleyken bensiz bırakmıyorum.

Ve ne kadar zorlanırsam zorlanayım asla şikâyet etmiyorum. Ne uykusuzluktan başım döndüğünde, ne yorgunluktan ayağım yerden kesildiğinde. Edemiyorum ki zaten. Mira ve diğer koşullar beni ne kadar da zorlarsa ben o kadar daha şükür ederken buluyorum kendimi. Zorluklar insanı gerçekten güçlü kılıyor. Bir kadının hele ki anneyse yapamayacağı işin olduğuna inanmıyorum.

Hayat tercihlerden ibaret, fakat bırakmak vazgeçmek demek değil midir? Vazgecerek mi ornek olacagim kizima? Bunun cevabi evet olmamali! Kızımı mutlu bir çocuk olarak yetiştirmenin yollarını arayıp bulacağım ve sizinle de paylaşacağım diğer bölümlerde.

Son olarak; İlk defa yavrusunun mahrum bırakıldığını düşünen bir anne duygusallığında yazdığımın farkındayım bu yazıyı. Belki birkaç yazı sonra dönüp okuduğumda kendime bunun için kızacağım. Ama bu bloğu açmamdaki ilk sebep kızıma bir anı bırakmaktı, Kızım bu satırları okursa neler hissettiğimi görsün diye saklamıyorum şu anki hislerimi. Birçok çalışan annenin de böyle hissettiğini biliyorum. Hiç birimiz yalnız değiliz. Sadece şükredelim. Zorluklar bizi daha güçlü kılıyor ve daha güçlü çocuklar yetiştireceğimize eminim.

Şimdilik bu kadar

Sevgiyle kalın.